Η Εθνική ομάδα κατάφερε να κερδίσει και την Κροατία στον μεγάλο τελικό του Προολυμπιακού τουρνουά 2024 εξασφαλίζοντας το εισιτήριο για το Παρίσι και δίνοντας τέλος στην υπομονή 16 χρόνων. Τα χρόνια πέρασαν, η εσωστρέφεια αποτελεί παρελθόν και το Παρίσι περιμένει την ομάδα του εμπνευστή Βασίλη Σπανούλη που θα δηλώσει ξανά <<παρών>> σε Ολυμπιακούς Αγώνες! Γράφει ο Άρης Αρμένης.
Είναι γεγονός. Η Εθνική θα είναι ξανά στην Ολυμπιάδα ύστερα από απουσία 16 ολόκληρων χρόνων, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ. Το Προολυμπιακό τουρνουά που διεξήχθη στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ήταν ένα στοίχημα, όχι μόνο για την Ομοσπονδία και τον Βαγγέλη Λιόλιο, αλλά και για μία ομάδα που είχε ξεχάσει τι πάει να πει επιτυχία τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.
Προσπάθησε για το μεγάλο restart με την διοργάνωση του Προολυμπιακού τουρνουά στην Ελλάδα ευελπιστώντας πως στο τέλος θα είχε το εισιτήριο για το Παρίσι καπαρωμένο. Επιλογή της διοίκησης ήταν αυτό το εγχείρημα να έχει την υπογραφή του Βασίλη Σπανούλη, ο οποίος ανέλαβε το δύσκολο έργο της επιστροφής. Εκ του αποτελέσματος, το στοίχημα όχι μόνο βγήκε, αλλά δικαιώνει απόλυτα τον Πρόεδρο της Ομοσπονδίας, ενώ η συμβολή του Σπανούλη για το εισιτήριο του Παρισιού ήταν κάτι παραπάνω από καθοριστική.
Ο Λαρισαίος προπονητής επανάφερε την ενότητα στον πονεμένο ελληνικό λαό ελέω των αποτυχών των προηγούμενων ετών και κατάφερε να κερδίσει τον κάθε παίκτη ξεχωριστά με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει στην τελική και σε ένα κατάμεστο Σ.Ε.Φ που θύμισε παλιές εποχές Εθνικής ομάδας όλοι χάρηκαν και πανηγύρισαν με την ψυχή τους την επιτυχία αυτή.
Η Εθνική κουβαλούσε την ταμπέλα του φαβορί, όμως φρόντισε να το επιβεβαιώσει αυτή τη φορά. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η Ελλάδα απέδωσε το καλύτερο μπάσκετ σε σχέση με τους υπόλοιπους. Και αν τα δύο πρώτα παιχνίδια του ομίλου ήταν μία απλή πρόβα, τότε κόντρα στην Σλοβενία και την Κροατία η Εθνική είχε μόνο έναν αντίπαλο: τον κακό, πολύ κακό της εαυτό! Αυτός ποτέ δεν εμφανίστηκε ούτε στον ημιτελικό με την παρέα του Ντόνσιτς, ούτε κόντρα στην Κροατία του Ζούμπατς και του Χεζόνια. Αυτές τις πέντε μέρες, η "γαλανόλευκη" κατάφερε κάτι που αποτελούσε όνειρο απατηλό τα προηγούμενα χρόνια. Κατόρθωσε να εμπνεύσει εμπιστοσύνη. Για αυτόν το λόγο η επιτυχία της πρώτης θέσης που μας έστειλε στο Παρίσι δεν είναι η μοναδική. Πέρασε μία δεκαετία για να νιώσουμε ασφάλεια με την Εθνική μας ομάδα, ότι ξέρουμε που βαδίζουμε και πως δεν θα πέσουμε ξανά στα "βράχια", αλλά θα κερδίσουμε. Ίσως αυτό να εξηγεί τα δάκρυα του Γιάννη, τη συγκίνηση του Νίκ και το πλατύ χαμόγελο του Βασίλη Σπανούλη...
Στο σχέδιο της Κροατίας ο Σπανούλης είχε απρόσμενη απάντηση!
Με το πρώτο τζάμπολ του αγώνα ήταν φανερό πως οι Κροάτες είχαν σχέδιο εξόντωσης του Γιάννη. Ο Κροάτης Coach στόχευσε στον εγκλωβισμό του "Greek Freek" βάζοντας μπροστά του συνεχώς δύο μεγάλα κορμιά, αυτά του Ζούμπατς και του Σάριτς. Μπορεί να φάνηκε πως η Κροατία έπαιζε ζώνη, αλλά αυτό δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Πράγματι, ο Γιάννης αποσυντονίστηκε σε μεγάλο βαθμό και σε συνάρτηση με την περίπλοκη αμυντική συμπεριφορά των αντιπάλων, αυτά που έπρεπε να βελτιώσουμε με το πέρας του ημιχρόνου ήταν περισσότερα από τα θετικά του πρώτου εικοσαλέπτου. Η άμυνα των Κροατών έμοιαζε πολύ με ζώνη, αφού ο Γιάννης τα βρήκε δύσκολα κόντρα στους δυο NBAers, καθώς αναγκάστηκε περισσότερο να σουτάρει από μακριά παρά να διεισδύσει. Η περιφερειακή τους άμυνα ήταν τέτοια που μας έδειχνε ξεκάθαρα τον στόχο τους, ο οποίος δεν ήταν άλλος από το να σουτάρουμε όσο περισσότερο πίσω από την γραμμή του τριπόντου.
Στην δύσκολη εξίσωση που μας έβαλαν οι Κροάτες η λύση του αγνώστου Χ ακούει στο όνομα Γιώργος Παπαγιάννης. Ο "Μεγαρίτης" center ήταν η λύση του γρίφου, αφού με τα διαδοχικά του τρίποντα άνοιξε το γήπεδο, έβαλε 4 στο πρώτο μέρος και η Εθνική μας κατάφερε να πάει με μία πλασματική διαφορά 6 πόντων στα αποδυτήρια σε μία άψογα εκτελεσμένη επίθεση με τελικό αποδέκτη τον αρχηγό Παπανικολάου που ευστόχησε σε τρίποντο. Το νέο όπλου του Παπαγιάννη, αλλά και η κίνηση του Σπανούλη να προσαρμοστεί στο αντίπαλο σχέδιο ρίχνοντας τον Τολιόπουλο στο παρκέ αποδείχθηκε απόλυτα ορθολογική και έξυπνη.
Τα σουτ του Γιάννη από μέση απόσταση ήταν αυτά που έδωσαν την ώθηση για την αντεπίθεση, αφού ο Σπανούλης γνώριζε πως έχει και άλλες εναλλακτικές στο σχέδιο του αντίπαλου προπονητή πάνω και στο οποίο πάτησε ανταποδίδοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το 45-39 όσο κι αν φαινόταν αντικανονικό ήταν γεγονός και πλέον ο δρόμος είχε ανοίξει για την Εθνική.
Η οξυδέρκεια και η προσωπικότητα του Καλάθη για άλλη μία φορά αποδείχθηκε πολύτιμη, όπως και η ευστοχία του, αφού αυτή ήταν που τσάκισε τους Κροάτες αμυντικά από ένα σημείο και μετά. Ο Νίκ αφέθηκε προκλητικά ελεύθερος, έβαλε δύο τρίποντα και απάντησε εκκωφαντικά στην υποτίμηση των Κροατών.
Φτάσαμε να είμαστε 60-50, να έχουμε αποκτήσει μία αυτοπεποίθηση λίγο παραπάνω από την πρέπουσα και έναν υπερβάλλοντα ενθουσιασμό που μόνο σύμμαχο δεν θα μπορούσαμε να τον έχουμε. Ωστόσο, αν έπρεπε ντε και καλά να ψάξουμε για σύμμαχο, η άμυνα μας ήταν εκείνη που μας κράτησε όταν εκβιάζαμε την μία επίθεση μετά την άλλη. Ο απίθανος Καλάθης έκανε απίστευτα πράγματα αμυντικά, ο Γουόκαπ όπως πάντα ήταν στο ίδιο επίπεδο, ενώ ο Λαρεντζάκης δεν φοβήθηκε ποτέ τα ψηλότερα αντίπαλα κορμιά που βρήκε μπροστά του. Ο Σπανούλης μιμήθηκε τον παρόντα στο γήπεδο- Αταμάν, πέρασε στο παρκέ τον Παναγιώτη Καλαιτζάκη για να πάρει τον ρόλο του αμυντικού εξολοθρευτή και εκείνος φρόντισε να βγάλει ασπροπρόσωπο τον προπονητή του.
Ο Γιάννης από την πλευρά του είχε καταφέρει να απαντήσει στην τακτική των Κροατών και με σουτ από μέση απόσταση άνοιγε κι άλλο την άμυνα τους. Ωστόσο, με τον πίνακα του σκορ να δείχνει 68-55 ο Γιάννης βουτάει κανονικά στο παρκέ και θυσιάζεται για μία κατοχή, την οποία τελικά και κερδίζει. Η αυτοθυσία αυτή ήταν ικανή να περιορίσει κάθε αμφιβολία περι μη πρόκρισης της Εθνικής μας και να μας αποδείξει ότι είχαμε κι άλλες δυνάμεις να καταθέσουμε, ενώ ταυτόχρονα οι Κροάτες έδειχναν να μένουν από βενζίνη.
Όσα λεπτά έμεναν κύλησαν όπως ακριβώς θα θέλαμε. Χωρίς πίεση και άγχος ξέροντας πως η κόρνα της λήξης θα μας βρει νικητές του τουρνουά. Η ανακούφιση ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των παικτών, αλλά η εικόνα που έκλεψε την παράσταση ήταν εκείνη η αγκαλιά μεταξύ του Σπανούλη και των συνεργατών του. "Όταν προσπαθείς σκληρά κερδίζεις", δήλωσε ο ομοσπονδιακός μας τεχνικός και εκείνος ακολούθησε αυτό το μότο δίνοντας πρώτος το έναυσμα για την επιτυχία.
Η αγκαλιά Γιάννη και Σπανούλη είναι η μία πρώτη ένδειξη πως ξεκινάει μία νέα "γαλανόλευκη" εποχή. Να βλέπεις τον πρώτο όχι να πανηγυρίζει έξαλλα, αλλά να κάθεται σε μία καρέκλα και να μην μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυα συγκίνησης. Δεν του λείπει κάτι, αναδείχθηκε δύο φορές MVP του κόσμου, κατάφερε να πάρει πρωτάθλημα στο Μιλγουόκι και να λαμβάνει 50 εκατομμύρια δολάρια ετησίως. Αυτή η εικόνα όμως, να τον βλέπεις να δακρύζει μόνος του σε αναγκάζει να υποκλιθείς στο μεγαλείο του. Όχι να υποκλιθείς στον παικταρά Γιάννη, αλλά στον ΆΝΘΡΩΠΟ Γιάννη!
Αναμφίβολα, η πρόκριση στους Ολυμπιακούς αγώνες του Παρισιού είναι μία πού σημαντική επιτυχία. Εκείνος που αξίζει να πάρει τα credits για την προετοιμασία της ομάδας, το εξαιρετικό μπάσκετ που επέδειξε στις τέσσερεις γραμμές του παρκέ, αλλά και το κλίμα συσπείρωσης και αυτοπεποίθησης δεν είναι άλλος από τον Βασίλη Σπανούλη. Μία τεράστια προσωπικότητα που έχει βαλθεί να καταρρίψει τον μύθο που θέλει τους τεράστιους παίκτες να μην φτάνουν στο ίδιο επίπεδο ως προπονητές. Ως παίκτης υπήρξε ηγέτης, γεννημένος νικητής και αυτή την νοοτροπία την οποία ακολούθησε ως αθλητής κατάφερε σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα να την περάσει και στους παίκτες. Δεν είναι και λίγο να σε προπονεί, να σε διορθώνει και να σε καθοδηγεί αυτή η τεράστια προσωπικότητα.
Η εποχή του Λαρισαίου προπονητή στην Εθνική ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο. Η πρόκριση στους Ολυμπιακούς αγώνες είναι το επιστέγασμα της προσπάθειας και ένα μεγάλο κερδισμένο στοίχημα για όλους που φροντίζουν και καθορίζουν την πορεία της "επίσημης αγαπημένης". Όμως, το πρώτο παράσημο του Βασίλη Σπανούλη στην μέχρι τώρα εξαιρετική πορεία του στον πάγκο της Εθνικής είναι η επαναφορά της ενότητας, της συσπείρωσης και της σύνδεσης μεταξύ ομάδας και κόσμου. Η ομάδα που είδαμε σε αυτή την πενθήμερη αποστολή κατόρθωσε να εμπνεύσει τον κόσμο και να του δώσει την απαιτούμενη εμπιστοσύνη για να στηρίξει αυτό το εγχείρημα.
Είναι γνωστό πως τα τελευταία πολλά χρόνια η Εθνική μας ομάδα πέρασε πολλές πίκρες παρά το γεγονός πως πάντοτε η παρουσία του Γιάννη στις μεγάλες διοργανώσεις μας έχριζε ως ένα από τα φαβορί. Με αποκορύφωμα το τελευταίο Eurobasket στα γήπεδα της Γερμανίας, όπου ο πήχης είχε ανέβει στα ύψη, αλλά τελικά οι 100+ πόντοι των Γερμανών μας προσγείωσαν απότομα στην πραγματικότητα.
Η νοοτροπία και ο τρόπος σκέψης αυτού του ανθρώπου είναι κάτι το ξεχωριστό. Αυτό που διακρίνει κανείς από την γλώσσα του σώματος και μόνο είναι πως ο ίδιος το ζει σαν να παίζει εκείνος μέσα στο παρκέ. Άλλωστε, δεν έχει πολύ καιρό που έγραψε τον επίλογο στην πλούσια καριέρα του και το γεγονός ότι κάποιοι από τους παίκτες του στην Εθνική ήταν είτε συμπαίκτες του, είτε αντίπαλοι του τον βοηθά σε μεγάλο βαθμό.
Έχω την εντύπωση ότι δεν θα μπορούσε να γίνει καλύτερη επιλογή από την "γαλανόλευκη" διοίκηση και εκ του αποτελέσματος μάλλον είμαι σωστός, όπως και όλοι οι Έλληνες που θα ήταν οξύμωρο αν είχαν διαφορετική άποψη. Δεν είναι μόνο η πρόκριση στην Ολυμπιάδα, αλλά όλα όσα έφερε ο Σπανούλης στην Εθνική. Η αύρα και η νοοτροπία ενός γεννημένου νικητή, η αυτοπεποίθηση στις ικανότητες του και ο τρόπος προσέγγισης που είχε με τους παίκτες ήταν αρκετά για να επαναφέρουν την ενότητα και την συσπείρωση τόσο στα "γαλανόλευκα" αποδυτήρια όσο και στον κόσμο.
Το μεγαλύτερο κατόρθωμα ήταν να πιστέψει κάθε Έλληνας πως η ρόδα γύρισε. Η παρουσία του Σπανούλη έφερε κι άλλους τεράστιους θρύλους της Εθνικής και του ευρωπαϊκού μπάσκετ δίπλα στην ομάδα. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ο Θοδωρής Παπαλουκάς, ο Παναγιώτης Γιαννάκης και φυσικά ο τεράστιος των τεραστίων Νίκος Γκάλης βρέθηκαν πιο κοντά από ποτέ στην "επίσημη αγαπημένη" εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο την στήριξη τους σε μία γενιά που αν μη τι άλλο αξίζει να ζήσει μία μεγάλη επιτυχία με την Εθνική.
Ίσως να ήρθε τώρα η ώρα. Τώρα που φωνάξαμε ΑΤΟΥΤΑΛΕΡ και η πίστη είναι πια στο υψηλότερο επίπεδο που θα μπορούσε. Τώρα που το Παρίσι περιμένει την Εθνική και η "γαλανόλευκη" αισιοδοξία είναι ορατή από χιλιόμετρα...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου