Ο Άρης Αρμένης γράφει για την "βόμβα" της Ένωσης και του Μάριου Ηλιόπουλου, ο οποίος εξασφάλισε την αποδοχή των οπαδών, έστω και προσωρινά, τον Γάλλο σούπερ σταρ, χωρίζει τη καριέρα του σε δύο μέρη και τονίζει το στοίχημα του Αλμέιδα να του δώσει τον ρόλο που χρειάζεται για να πάρει από αυτόν όσα έκανε στο Μάντσεστερ παλαιότερα και όχι την τελευταία αποτυχημένη τριετία.
Άντονι Μαρσιάλ λοιπόν. Στην Ελλάδα ο Γάλλος για την Ένωση, η οποία με πρωτοστάτη τον Μάριο Ηλιόπουλο πυροδότησε άλλη μια βόμβα. Και αυτή τη φορά δεν είναι κλισέ και εξηγουμαι.
Πράγματι, ο όρος "βόμβα" για κάποιον παίκτη που έρχεται με περγαμηνές, έχει σημαντικές παραστάσεις από κορυφαίες ομάδες και έχει διαπρέψει, είναι δημοσιογραφικό κλισέ. Όμως, στην προκειμένη περίπτωση η ΑΕΚ πυροδότησε μια "βόμβα", αφού μιλάμε για έναν παίκτη κορυφαίου που στα 28 του, όχι στα πίσω πίσω, επέλεξε να έρθει στην Ελλάδα για χάρη της.
Αυτό το φαινόμενο είναι οτιδήποτε άλλο παρά συχνό. Να θυμίσω πώς ο Μαρσιάλ κάποτε θεωρούνταν ο κορυφαίος επιθετικός στο επίσης κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη και κοστολογούνταν πάνω από 70 εκατομμύρια. Είναι γεγονός πως τα τελευταία χρόνια ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας όπου και αν αγωνίστηκε και η απόδοση του έχει πολλές μεταπτώσεις. Λες και τον κατασπάραξε ο COVID...
Ένας παίκτης σαν τον Μαρσιάλ λοιπόν που έρχεται στην Ελλάδα στα 28 του πώς αλλιώς μπορείς να το πείς; Παικταράς, μεταγραφάρα και βόμβα! Bingo. Όταν ένας παίκτης παρομοιάζεται με τον Ανρί κάτι καλό έχει κάνει στήν καριέρα του.
Η καριέρα, η οποία χωρίζεται σε δύο μέρη. Κανείς δεν μπορεί να πει πώς τώρα είναι στη δύση της, ο παίκτης δεν έχει κλείσει ούτε κάν τα 29 του χρόνια. Ωστόσο, η παρουσία του και η απόδοση του την τελευταία τριετία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα χρόνια που ήταν το πρώτο "βιολί" στην Γιουνάιτεντ. Πέρασε από τη Σεβίλλη ως δανεικός, έκανε μόλις 9 συμμετοχές και γυρνούσε στο Μάντσεστερ μήπως βρει τον δρόμο της ανάκαμψης. Μάταια όμως... Εκεί είχε "εκτοξευτεί" επι Σόλσκιερ, η κατάσταση διαδοχής του προπονητή δεν ήταν καλό νέο και δεν τον ευνόησε, με αποτέλεσμα να μην είναι το ίδιο αποδοτικός έχοντας παράλληλα πολλούς τραυματισμούς ανά διαστήματα. Ίσως και η κατάσταση της ομάδας, αλλά και η επιστροφή του Ρονάλντο να του στέρησαν πολλά από όλα όσα θα ήθελε να πετύχει.
Ο Ηλιόπουλος και οι ζώνες ασφαλείας!
Ο νέος ιδιοκτήτης της Ένωσης στην επίσημη παρουσίαση του είχε προειδοποιήσει για ζώνες ασφάλειες. Σαφώς και χλευάστηκε αυτό εξαιτίας του ευρωπαϊκού αποκλεισμόυ, όμως καλό είναι να ξεχωρίζουμε τα πράγματα. Και η αλήθεια είναι πως ο Ηλιόπουλος μέσα σε τρείς μήνες έχει καταφέρει να βάλει την ΑΕΚ σε περίοπτη θέση στον ευρωπαϊκό χάρτη με τις μεταγραφές που κάνει.
Η υπόθεση του Λαμέλα ήταν απλά η αρχή. Η Ένωση με εκείνον στο τιμόνι έχει μεταλλαχθεί σε άποψη νοοτροπίας, κυρίως οικονομικής. Λαμέλα και Μαρσιάλ από 2,5 εκατομμύρια το χρόνο, την ώρα που πέρυσι τέτοια εποχή το μεγαλύτερο συμβόλαιο ήταν του Πινέδα, ο οποίος λάβανε κάτι παραπάνω από 1.200.000. Η διαφορά είναι τεράστια και δεν προέκυψε τυχαία.
Ο Μάριος Ηλιόπουλος, αισιόδοξος από τη φύση του υποσχέθηκε ζώνες ασφάλειες και στο μεταγραφικό κομμάτι την έχει απογειώσει την ΑΕΚ. Κάνει αυτό που δεν είχε καταφέρει ο Μελισσανίδης, συνειδητά ωστόσο, αλλά δεν ωφελεί να μπούμε σε συγκρίσεις. Δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι, αλλά και επιχειρηματίες.
Ο ένας "σφιχτός", μα πάντα δότης ασφαλείας και εμπιστοσύνης και ο άλλος λάτρης του ρίσκου και της περιπέτειας. Ο πρώτος πέτυχε αδιαμφισβήτητα, ο δεύτερος βαδίζει ορθολογικά για να ακολουθήσει τα χνάρια του. Δεν διστάζει να ξοδεύει και νομίζω πως η τελευταία εβδομάδα είναι απίστευτη για την ΑΕΚ. Ο ιδιοκτήτης της έδωσε το "πράσινο φώς" για να αγοραστεί ο Πιερό έναντι 3,5 εκατομμυρίων και τρείς μέρες μετά ο Μαρσιάλ έρχεται στην Αθήνα με συμβόλαιο που φτάνει έως και τα 3 εκατομμύρια ευρώ. Δηλαδή πάνω από 7 εκατομμύρια για δύο παίκτες, αν συμπεριληφθούν και οι απολαβές του φορ από την Αϊτή. Και για πείτε μου εσείς τώρα, τι σχέση έχει η φετινή ΑΕΚ με την ΑΕΚ της τελευταία δεκαετίας όσον αφορά την ιδεολογία και την φιλοσοφία ως κλάμπ; Η μέρα με τη νύχτα!
Μια βόμβα που πρέπει να την αγκαλιάσει για να αποδώσει!
Η ΑΕΚ φέρνοντας τον Μαρσιάλ στην Ελλάδα έστειλε μύνημα στον ανταγωνισμό ότι όποιος την υποτιμήσει θα το πληρώσει. Το ρόστερ είναι το κορυφαίο στην Ελλάδα στο μεσοεπιθετικό κομμάτι, υπάρχει πληθώρα επιλογών για τον Αλμέιδα και το ενα ματς την εβδομάδα και απλοποιεί και αυξάνει τον ήδη έντονο ανταγωνισμό.
Η άφιξη του Μαρσιάλ δημιουργεί μια επίθεση "φωτιά". Από εκεί που ο Αλμέιδα είχε μόνο τον Γκαρσία στην επίθεση έφτασε να έχει δύο παίκτες ίσως και καλύτερους από αυτόν. Πιέρο και Μαρσιάλ ήρθαν σε διάστημα μίας εβδομάδας και πλέον οι επιλογές του Αργεντινού προπονητή όχι μόνο φτάνουν, αλλά και περισσεύουν.
Αυτό που πρέπει να προσέξει η ΑΕΚ με τον Γάλλο είναι να μην προχωρήσει με τη λογική " παικταράς είναι θα αποδώσει τα αναμενόμενα". Όχι δεν πάει έτσι. Ενα κλαμπ που έχει στόχους και φιλοδοξίες υπογράφοντας παίκτες τέτοιου βεληνεκούς πρέπει να ξέρει να τους ενσωματώνει στην ομάδα και το κυριότερο, να του δίνει το κίνητρο να πετύχει.
Αυτή είναι η λέξη που επιζητά ο Μαρσιάλ για το restart στην καριέρα του. Κίνητρο. Τα τελευταία χρόνια έχει περάσει από πολλά κύματα αμφισβήτησης η αξία του, η οποία δεν έχει καμία σχέση με την παρουσία του εδώ και τρία- τέσσερα χρόνια. Για να αποδώσει και να πετύχει δεν αρκεί να θυμηθεί τι έκανε στην Γιουνάιτεντ ή να του υπενθυμίσουν τον λόγο που κάποτε ήταν βασικός στην Εθνική Γαλλίας, αλλά να λάβει την εμπιστοσύνη και την ασφάλεια που απαιτείται. Τέτοιοι παίκτες χρειάζονται να τους αγκαλιάσεις και όταν συμβεί αυτό δεν θα αργήσει η ανταπόκριση.
Η υποχρέωση του Αλμέιδα να διαχειριστεί το καλύτερο ρόστερ του συλλόγου στα χρονικά!
Ο Ματίας Αλμέιδα, αφού είπε "οκ" για τον Γάλλο σταρ οφείλει να τα βγάλει πέρα με ένα ρόστερ που με διάφορα είναι το πιο ποιοτικό της Ένωσης στην Ιστορία. Όταν έχεις Περέιρα, Πινέδα, Γκατσινοβιτς, Τσούμπερ, Γκαρσία, Λαμέλα, Λιούμπισιτς, Άμραμπατ, Μάνταλο, Πάολο Φερνάντες, Πιερό, Κοϊτά και Μαρσιάλ είσαι κάτι περισσότερο από εξαιρετικός ποιοτικά. Από αυτούς βασικοί προορίζονται οι Λαμέλα, Μαρσιάλ, Γκαρσία, Κοϊτά, Πινέδα. Και οι άλλοι θα μου πείτε; Οι άλλοι κύριοι είναι στην ευχέρεια του Ματίας.
Εκείνος πρέπει να βρει τον τρόπο να τους κάνει όλους να νιώσουν σημαντικούς. Δύσκολο; Σαφώς, αλλά είναι απαραίτητο να γίνει. Ο ευρωπαϊκός αποκλεισμός έχει και συνέπειες. Μία από αυτές είναι πως οι παίκτες ναι μεν θα είναι ξεκούραστοι, αλλά η συνθήκη του ενός παιχνιδιού ανα εβδομάδα δεν τους βοηθούν να καταλάβουν τον ρόλο τους, να προσαρμοστούν καταλλήλως. Αυτό πώς επιτυγχάνεται; Με το να αγωνίζονται περισσότερο. Άρα λοιπόν, η αποστολή του Αλμέιδα γίνεται ακόμη πιο δύσκολη.
Όταν ένας προπονητής έχει αυτή τη δυνατότητα, να αφήνει στον πάγκο παίκτες όπως ο Λιούμπισιτς, ο Τσούμπερ, ο Γκατσίνοβιτς, τότε έχει έναν ευχάριστο πονοκέφαλο, ο οποίος μετατρέπεται σε γκρίνια και δυσαρέσκεια αν ο υπεύθυνος δεν τους κάνει να αισθανθούν πως είτε παίζουν λιγότερο, είτε περισσότερο προσφέρουν στην ομάδα. Αυτός είναι ο ρόλος ενός προπονητή και κατά τη διάρκεια της καριέρας του πρέπει να δοκιμάζεται, όπως δοκιμάζεται τώρα ο Αλμέιδα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου