Σαν παραμύθι που δεν λέει να τελειώσει. Σαν μία ταινία δίχως happy end. Σαν μία τραγική ειρωνεία που δεν είναι δυνατόν να τη δεχθεί κανείς. ο Μίμης Δομάζος, ο Μίμης του Παναθηναϊκού, ο "Στρατηγός" του ελληνικού ποδοσφαίρου και όλων των Ελλήνων μας αποχαιρέτησε στα ξαφνικά καταρρέοντας στα χέρια της κόρης του ανήμερα των Γενεθλίων του. Τώρα πλέον, ο Μίμης με το "10" πέρασε στην αιωνιότητα. Γιατί μόνο ο θάνατος μπόρεσε να τον κερδίσει... Γράφει ο Άρης Αρμένης.
"Έζησα μαζί του στιγμές αθλητικού μεγαλείου στα γήπεδα, αλλά και τη σοφία του και την παιδική του αθωότητα στη συνέχεια, μέσα από την καθημερινή μας παρέα που οδήγησε πολλούς να πουν "μα είστε συνεχώς μαζί, όλα αυτά τα χρόνια; Αντίο μοναδικέ μου φίλε".
Αυτός ήταν ο καλύτερος του φίλος, ο Αντώνης Αντωνιάδης. Ο αγαπημένος του συμπαίκτης και ίσως το κορυφαίο δίδυμο Ελλήνων παικτών που έχουμε δει ποτέ μέχρι σήμερα. Αυτά που έκαναν στο γήπεδο άνηκαν απλά στη σφαίρα της φαντασίας και μόνο. Κι όμως ο Μίμης, ο δεινός αυτός πασαδόρος δεν δίστασε να τα κάνει πραγματικότητα.
Ο μεγαλύτερος όλων των εποχών, ο κορυφαίος των κορυφαίων, ο ένας και μοναδικός "Στρατηγός" της Ελλάδας και του "τριφυλλιού" άφησε την τελευταία του πνοή μία μέρα μετά τα 83α γενέθλια του.
Από το μακρινό 1958 μέχρι και πριν δύο μέρες ο κόσμος, "πράσινος" και μη, Έλληνας και μη, οπαδός και μη στο μυαλό του συνειδητά τον είχε συνυφασμένο με τη λέξη "νίκη". Γιατί μόνο αυτό ήξερε να κάνει, να κερδίζει ό,τι και όποιον έβλεπε μπροστά του.
Αλλά ήταν και ο τρόπος που το κατάφερνε. Αυτοκρατορικός, πάντα μπροστάρης, πάντοτε εκείνος που δεν δίσταζε να πράξει όλα όσα οι υπόλοιποι δεν μπορούσαν. Βλέπετε δεν είχαν όλοι τη στόφα νικητή και τη νοοτροπία του "Στρατηγού"...
Δομάζος σου λέει. Άντε τώρα να μιλήσεις. Και από που να ξεκινήσεις και τί να πρωτοπείς; Ο Μίμης του Παναθηναϊκού και ολόκληρης της Ελλάδας ήταν ο ΗΓΕΤΗΣ. Η φωνή του ήταν η φωνή της λογικής, η φωνή του σωστού, του πρέποντος. Πρώτος έβαζε τα πόδια του στη φωτιά, πρώτος κέρδιζε, πρώτος έχανε. Γιατί στη ζωή του είχε μάθει να είναι σε όλα πρώτος!
Δεν υπάρχει δίλλημα. Ναι ο Χατζηπαναγής ήταν κάτι πρωτόγνωρο για την Ελλάδα, τη μπάλα που ήξερε δεν την ξέρουν όλοι οι Έλληνες παίκτες που έχουν περάσει από τα ελληνικά γήπεδα. Αλλά, ο Δομάζος ήταν ο παίκτης που θα έδινες γη και ύδωρ για να τον είχες πλάι σου. Σε έκανε καλύτερο, ήταν ένα "10αρι" 50 χρόνια μπροστά από τα χρόνια του. Το μυαλό του δούλευε ασταμάτητα στο γήπεδο, σε έβρισκε όποτε και όπως ήθελες, ήταν όλη η ομάδα, όλος ο Παναθηναϊκός δεν θα ήταν ο ίδιος αν δεν είχε ποτέ τον Δομάζο για κορυφαίο ποδοσφαιριστή της ιστορίας του.
Αν τολμούσες να τα παρατήσεις δεν θα σε άφηνε. Αν ήσουν έτοιμος να πεις "όχι, δεν έχω δυνάμεις" θα πήγαινε κοντά και σε δευτερόλεπτα θα "πετούσες". Είχε πάντα τον τρόπο να σου δίνει το κίνητρο, λίγο από όσο είχε αυτός αρκούσε. Πάντα στο μυαλό του τριγυρνούσε η λέξη "νίκη". Για αυτήν ζούσε και ανέπνεε. Μέχρι να τον νικήσει το ίδιο το ποδόσφαιρο όπως έλεγε... Μέχρι τελικής πτώσεως.
Δεν υπάρχει κανένας που να μην συμφωνεί. Ο Δομάζος ήταν ο κορυφαίος νικητής αυτής της χώρας, αυτού του αθλήματος στην Ελλάδα. Τα κλειδιά της νίκης τα είχε περισσότερη ώρα στα χέρια του από τα κλειδιά του σπιτιού του. Είχε γνώση πως μόνο με τη νίκη θα γινόταν αυτό που ήταν μέχρι πριν λίγές μέρες. Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ "Στρατηγός" για όλους, αλλά πρωτίστως για τον ίδιο του τον εαυτό.
Και όσες φορές έχανε; Πρώτος στην προπόνηση, τελευταίος έφευγε. Δεν το ήθελε να χάνει. Ήταν η λέξη που μισούσε περισσότερο από όλες. Ήξερε να το αποδεχθεί και να δουλέψει περισσότερο για να μην το βιώσει ξανά. Το "10" το καλό για όλον τον ελληνικό αθλητισμό.
Μπροστά του, ολόκληρος Φέρεντς Πούσκας ένιωθε ασήμαντος; Τι να του πω δηλαδή του Μίμη; Είναι ένας ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής. Είναι ευτυχία που τον έχω στην ομάδα μου. Αυτός ήταν άλλωστε ο Πόυσκας. Μάστερ της ψυχολογίας. Έλεγε ένα-δύο λόγια, "έψηνε" τους παίκτες του και για τη νίκη και τους τρεις βαθμούς υπεύθυνος ήταν ο Δομάζος. Με λίγα λόγια, τον άφηνε να ηγηθεί...
Η αγάπη του για την μπάλα ήταν κάτι το αδιανόητο. Η αγαπημένη του Λεωφόρος αναγκάστηκε να υποκλιθεί από μόνη της από ένα σημείο και μετά στον κορυφαίο. Εκείνος, την ήξερε όπως κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί. Κάθισμα προς κάθισμα, σπιθαμή προς σπιθαμή. Ήξερε το αγαπημένο του γήπεδο όπως την "στρογγυλή ασπρόμαυρη θεά".
 |
| Ο Μίμης Δομάζος πανηγυρίζοντας στην αγαπημένη του Λεωφόρο! |
Αν υπήρξε κάτι που δεν του άρεσε; Να μην βγάζει ολόκληρο το παιχνίδι. Δεν το δεχόταν με τίποτα. Δεν το καταλάβαινε. Άλλωστε, τακτικά ποιος προπονητής θα έβγαζε την ιδιοφυία της ομάδας του από το γήπεδο;
Το αντίο του ήταν σαν το ξεκίνημα του!
Όταν άκουγε ποδόσφαιρο, όταν άκουγε μπάλα να σκάει έτρεχε, ορμούσε και...κρίμα στους αντιπάλους του... Δεν ένιωθε την κούραση. Ποτέ δεν τον νίκησε η τελευταία. Μάλλον το αντίθετο γινόταν σχεδόν 25 χρόνια.
Η στιγμή του, εκείνη της καθολικής του αναγνώρισης έλαβε χώρα στο ΟΑΚΑ το μακρινό 1984. Ο Παναθηναϊκός είχε ανακοινώσει αγώνα παλαίμαχων με αντίπαλο την Μπόκα Τζούνιορς. Ήταν ο τελευταίος αγώνας του Μίμη και είχαν έρθει πάνω από 50.000 θεατές να τον τιμήσουν και να τον υποστηρίξουν για τελευταία φορά. Στα 43 του χρόνια απλά δεν τον ένοιαζε απολύτως τίποτα. Τι κι αν ήταν φιλικό, εκείνος έδωσε από μόνος του χαρακτήρα ντέρμπι σε εκείνο το παιχνίδι.
Εκείνος έτρεχε και οι νεότεροι του παραμιλούσαν. Οι ντρίμπλες του, οι πάσες του, η γνωστή του ιδανική ανάγνωση της φάσης και της κάθε κατάστασης, το έξοχο και "φαρμακερό" του σουτ έξω από την περιοχή, ακόμη και οι κεφαλιές που για έναν παίκτη με ύψος 1:68 ήταν σπουδαίο κατόρθωμα. Για εκείνον; Υποχρέωση του...
Στις 24 Ιανουαρίου, ο Μίμης έφυγε, "πέταξε" στα ψηλά. Ένας άνθρωπος που κατάφερε πράγματα...ακατόρθωτα. Άφησε το στίγμα του στην ελληνική κοινωνία, στην αθλητική, αλλά και στην Παναθηναϊκή όσο κανείς άλλος.
Η φανέλα με το "10", το προσωνύμιο "Στρατηγός", η αγάπη του για το "τριφύλλι" και το ποδόσφαιρο θα τον συντροφεύουν και στον παράδεισό. Το υπέροχο του χαρακτήρα του θα μείνει ανεξίτηλο και αξέχαστο, αξεπέραστο στα χρόνια. Προσωπικότητα που σε ανάγκαζε να υποκλιθείς σθεναρά στον "Στρατηγό" σου.
Ο Μίμης δεν ήταν απλά μεγάλος. Ήταν ο μεγαλύτερος των μεγαλύτερων, ο κορυφαίος των κορυφαίων. Ο μάγος της μπάλας, εκείνος που την έκανε να σταθεί "προσοχή" στα μαγικά του. Ο άνθρωπος που πάντα με τα λόγια του και τις αξίες που πρέσβευε ήταν το παράδειγμα για κάθε άλλον.
Η ζωή τον ήθελε ταγμένο νικητή, ταγμένο ως τον κορυφαίο Έλληνα ποδοσφαιριστή που έβγαλε ποτέ αυτή η χώρα. Και η ζωή του Μίμη αυτή ήταν.
Ένα ντέρμπι, ένα παιχνίδι, μία Κυριακή στη Λεωφόρο, ένα γκολ, μία πάσα και μία δικαιολογημένη αποθέωση από όλους που κάθε Κυριακή περίμεναν να δουν τον μοναδικό τους "Στρατηγό" στα γήπεδα!
Αντίο αιώνιε Στρατηγέ, καλό Παράδεισο!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου