Μέμος Ιωάννου. Ένας (αδικημένος) legend του ελληνικού μπάσκετ, ένας στρατιώτης του αθλήματος με τίτλους και διακρίσεις και με μια φαντεζί πορεία στον αγαπημένο του Παναθηναϊκό. Τίτλοι, πρωταθλήματα, αλλά τίποτε δεν συγκρίνεται με το 1987 για τον ίδιο... Ο Μέμος της Ελλάδος σβήνει σήμερα 67 κεράκια... Το Sportopinion θυμάται έναν τζέντλεμαν των ελληνικών μπασκετικών γηπέδων!
Παρουσίαση του Άρη Αρμένη
Όταν ακούς αυτό το όνομα κάνεις αυτομάτως συνειρμούς. Μέμος Ιωάννου; Αυτόματα το μυαλό σου πάει στον άθλο του 1987 που άναψε τη σπίθα του ελληνικού μπάσκετ, πάει όμως και στην 16ετια που πέρασε με τη φανέλα του Παναθηναϊκού, αλλά και στην μεταγραφή του στον ΠΑΟΚ και την ίδια στιγμή στον τελικό της Ελβετίας με τον Δικέφαλο του Βορρά το 1991.
Είναι πολλά τα χιλιόμετρα... Μπασκετικά και πάντα συμπαθητικά για έναν τύπο του ελληνικού μπάσκετ που πάντα υπηρετούσε το άθλημα με αυταπάρνηση και επαγγελματισμό.
Το ασυνήθιστο του ονόματος του τον έκανε και περαιτέρω διάσημο η αλήθεια είναι. Η Ελλάδα είχε βρει τον Μέμο της για δύο δεκαετίας και δεν είναι υπερβολή.
Το τελευταίο σουτ το '87 και οι...τίτλοι!
Υπερβολή δεν είναι να πει κανείς πως ο Μέμος Ιωάννου είχε μια μοναδική ικανότητα να κατακτά τίτλους. Τελείωσε την καριέρα του κερδίζοντας 13{6 πρωταθλήματα, 5 κύπελλα και 2 κύπελλα Κυπελλούχων}. Έπαιξε σε Παναθηναϊκό, Άρη και ΠΑΟΚ και στον τελικό του 1987 ήταν ο παίκτης-κλειδί για τον Κώστα Πολίτη πίσω από το αχτύπητο δίδυμο Νίκου Γκάλη- Παναγιώτη Γιαννάκη στην περιφέρεια.
Πολλοί ξεχνούν ότι ο Ιωάννου ανέλαβε να πάρει το τελευταίο σουτ της ομάδας προτού ο Αργύρης Καμπούρης μείνει για πάντα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ και πάρει εκείνο το κομβικό ριμπάουντ που του έδωσε και την ευκαιρία να πάει στη γραμμή της φιλανθρωπίας και η φωνή του Φίλιππου Συρίγου να μείνει χαραγμένη στη μνήμη όλων των Ελλήνων.
"Ήταν στη λήξη του χρόνου και κάποιος έπρεπε να πάρει αυτό το σουτ. Ευτυχώς ο Αργύρης πήρε το επιθετικό ριμπάουντ και ευστόχησε στις βολές. Μετά σκέφτεσαι πως θα είχες το βάρος όλης της ιστορίας. Για ένα άστοχο σουτ θα είχα το βάρος της αποτυχίας. Οπότε ήταν μεγάλη η ανακούφιση εκείνη τη στιγμή"
Ο Πολιτικός μηχανικός που έγινε... μπασκετμπολίστας!
Ο Μέμος Ιωάννου δεν σκεφτόταν από μικρός μόνο το μπάσκετ. Εκείνη την εποχή έπρεπε και να σπουδάσεις κάτι για να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες. Σπούδασε Πολιτικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, ενώ την ίδια στιγμή συνομήλικοι του προτίμησαν την Γυμναστική Ακαδημία και τις σχολές των σωμάτων ασφαλείας. Κάπως πιο τολμηρός...
Η αγάπη του για το μπάσκετ δεν κρυβόταν, αλλά η σκέψη ανάμεσα στη λογική και στο συναίσθημα τον ακολούθησε μέχρι και στην αποφοίτηση του από το Λύκειο
"Το μπάσκετ ξεκίνησε από ένα απλό χόμπι και εξελίχθηκε νωρίς χωρίς να το περιμένω σε ένα από τα μεγαλύτερα κομμάτια της ζωής μου. Όποιος ασχολείτο με το μπάσκετ εκείνη την εποχή δεν θα φανταζόταν ότι θα μπορούσε στην χώρα μας να φτάσει σε τέτοιο επίπεδο. Ήμασταν περισσότερο ερασιτέχνες παρά επαγγελματίες".
Οι γονείς του δεν ήξεραν...
Αυτός ο θρασύς πιτσιρικάς που είχε προβληματισμούς για την μετέπειτα ζωή του και την επαγγελματική του αποκατάσταση δεν δίστασε να κάνει κάτι ακραίο μα συνάμα και ρομαντικό αν κρίνει κανείς από την κατάληξη.
Δεν είπε ποτέ στους γονείς του ότι πήγε να παίξει μπάσκετ στο Μαρούσι αρχικά και εν συνεχεία στον Παναθηναϊκό. Άνθρωποι του συλλόγου το κατάλαβαν την ύστατη στιγμή και βρήκαν το σπίτι του, έτσι ώστε να ενημερώσουν την οικογένεια του και να πάρουν την σχετική άδεια από αυτούς για το παιδί τους. Γιατί στο "τριφύλλι" είχαν εντυπωσιαστεί από τις ικανότητες ενός 17χρονου...
Ήταν δεν ήταν 17 χρονών όταν ο Ρίτσαρντ Ντουσκάιρ του έδωσε τις πρώτες ευκαιρίες στον Παναθηναϊκό το μακρινό 1975. Το στοιχείο που τον διέκρινε ήταν η ηρεμία, ασυνήθιστο για έναν έφηβο, αλλά πολύ γοητευτικό για έναν τεχνικό ως προς την αξιολόγηση της απόφασης να του δώσει το έναυσμα...
Τι έχει κάνει ως προπονητής;
Ο Μέμος Ιωάννου συνέχισε να κατακτά τίτλους και ως προπονητής. Συγκεκριμένα ξεκίνησε τη θητεία του στον Άρη ως υπηρεσιακός όταν ακόμη αγωνιζόταν στον σύλλογο και κατέκτησε το κύπελλο Ελλάδας το 1992. Την επαγγελματική του καριέρα ξεκίνησε στον Άρη το 1994. Δούλεψε στην Κύπρο κατακτώντας τέσσερα σερί πρωταθλήματα, δύο με τον ΑΠΟΕΛ(1998,1999) και δύο με τον Κεραυνό(2001,2000), ενώ απώλεσε τον τίτλο του 2002, όταν έχασε στους τελικούς από τον ΑΠΟΕΛ του Ηλία Αρμένη.
Εργάστηκε στην συνέχεια ως προπονητής στον Ηλυσιακό, αλλά και στον Πανιώνιο με τον οποίο κατέκτησε την τρίτη θέση στο πρωτάθλημα του 2005 κάτι που του έδωσε τον τίτλο του προπονητή της χρονιάς. Το 2016 συμφώνησε με τον Χολαργό στον οποίο παρέμεινε για έναν χρόνο
Πολυάσχολος και πάντα για το καλό του μπάσκετ!
Τελευταία του μπασκετική ασχολία υπήρξε η δημιουργία, παρέα με τον Φίλιππο Ταμπάκη, Ακαδημίας στην Παλλήνη. Την περίφημη Ακαδημία μπάσκετ ALL-NET. Ίσως να το θεώρησε χρέος του μετά τα όσα έζησε εκείνη την Κυριακή στο ΣΕΦ και το μακρινό 1987, όταν και τα νέα παιδιά είδαν με άλλο μάτι το μπάσκετ.
Έχει υπάρξει παράλληλα σχολιαστής αγώνων τόσο στην Euroleague όσο και στο ελληνικό πρωτάθλημα για περίπου 10 χρόνια.
Το 2015 κατέβηκε ως υποψήφιος βουλευτής, στις εθνικές εκλογές με το Ποτάμι, δίχως να εκλεγεί.
Ένας παίκτης που δίχως αμφιβολία ανήκει στους θρύλους του ελληνικού μπάσκετ. Η γενιά του οδήγησε στην ανάπτυξη νέων γενεών και παράλληλα εκείνος ήταν πάντα το καλό παράδειγμα με τη συμπεριφορά του και πρότυπο αθλητή.
Έζησε πολλά που δεν θα ξεχάσει. Ακόμη και οι αρκετοί του τραυματισμοί δεν στάθηκαν εμπόδιο να του στερήσουν μία τεράστια καριέρα. Παρέμενε πάντα το ίδιο αποφασιστικός και μαχητικός.
Η συμβουλή του στα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το μπάσκετ περιείχε πάντα τη λέξη επιμονή. Ο ίδιος τη βάζει και παραπάνω από την υπομονή. Ίσως γιατί την υπηρέτησε με αυταπάρνηση τόσο ως παίκτης, αλλά και σαν προπονητής...
Χρόνια πολλά Μέμο Ιωάννου!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου