ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟ ΚΑΛΟ!

Η μεγαλύτερη νίκη του ελληνικού μπάσκετ; Να τελειώσει το φετινό πρωτάθλημα. Σήμερα. Εδώ και τώρα. Η μπάλα χάθηκε οριστικά... Γράφει ο Άρης Αρμένης.

Ένα πρωτάθλημα που μοιάζει περισσότερο με σκηνικό εμφυλίου παρά με γιορτή του αθλητισμού. Ομάδες-στρατόπεδα, ιδιοκτήτες σε παραλήρημα, καταγγελίες και «αποκαλύψεις» που κανείς δεν μπορεί να αποδείξει, γιατί κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν. Γιατί όλα πλέον είναι πιθανά. Και τίποτα δεν είναι ιερό.

Η αξιοπρέπεια του ελληνικού μπάσκετ έχει ποδοπατηθεί από εκείνους που το (υποτίθεται) "υπηρετούν". Στο ΣΕΦ το βράδυ δεν παίχτηκε μπάσκετ. Παίχτηκε ντροπή. Και ο απλός φίλαθλος, ο ανυποψίαστος που πήρε ένα εισιτήριο για να δει μπάσκετ, έφυγε κρατώντας την ψυχή του στα χέρια. Αν είχε προβλέψει το θέαμα, θα το είχε σκίσει το εισιτήριο. Και με τα δόντια αν χρειαζόταν.

Οι ιδιοκτήτες τσακώνονται σαν μικρά παιδιά σε αυλή σχολείου, πετώντας βόμβες ο ένας στον άλλο μπας και καλύψουν την γύμνια τους. Δηλώσεις, απειλές, κατηγορίες. Μια παράσταση ντροπής, στην πλάτη ενός αθλήματος που κάποτε μας έκανε υπερήφανους.

Ποιοι νομίζουν ότι είναι; Επειδή βάζουν λεφτά; Επειδή έχουν εξουσία; Επειδή έχουν «στρατούς» στα social και φανατισμένους να σέρνονται πίσω τους; Το μπάσκετ δεν τους ανήκει. Δεν ανήκει ούτε στους Γιαννακόπουλους, ούτε στους Αγγελόπουλους, ούτε σε κανέναν άλλο που νομίζει ότι μπορεί να πατάει πάνω στο άθλημα για να επιβεβαιώνει τον μικρό του θεό.

Ο Γιαννακόπουλος κάνει τα δικά του. Και οι πράσινοι φαν πανηγυρίζουν. Γιατί; Επειδή νομίζουν πως κάποιος «προστατεύει» την ομάδα τους. Μικρή, εύθραυστη, καταστροφική ψευδαίσθηση. Οι Αγγελόπουλοι κάνουν δηλώσεις για «γεγονότα» που μόνο τρεις-τέσσερις ξέρουν αν συνέβησαν ποτέ. Μήπως για να καλυφθεί άλλη μία δική τους "αφωνία";  Μήπως για να νιώσει ο «κόκκινος» οπαδός ότι ξαναπήρε το πάνω χέρι;

Και κάπου εκεί… το μπάσκετ. Μόνο, σκονισμένο, προδομένο. Αόρατο.

Και η Πολιτεία; Απούσα. Άηχη. Ανύπαρκτη. Πού είναι ο Πρωθυπουργός; Ο Υπουργός Αθλητισμού; Οι υπεύθυνοι για την προστασία του πιο λαϊκού, τίμιου, ελληνικού σπορ; Μόνο όταν έχουμε μετάλλια και επιτυχίες θυμάστε να ποζάρετε μπροστά στις κάμερες;

Γιατί αυτό που βλέπουμε δεν είναι πρωτάθλημα. Είναι τσίρκο. Και ούτε καν με καλούς κλόουν.

Δύο ομάδες που δεν αγωνίζονται πλέον με πάθος, αλλά με μίσος. Με σκοπό όχι τη νίκη αλλά την εξόντωση του άλλου. Και οι φίλαθλοι – όχι οι χούλιγκαν, οι πραγματικοί φίλαθλοι – αποχωρούν κάθε φορά πιο πληγωμένοι, πιο απογοητευμένοι, πιο μόνοι.

Το ελληνικό μπάσκετ δεν βρίσκεται απλώς σε κρίση. Βρίσκεται σε ηθική κατάρρευση. Και όσο αφήνουμε αυτούς που το δηλητηριάζουν να το διοικούν, τόσο βαθαίνει ο λάκκος.

Αυτό που έγινε στον Πειραιά δεν είναι "μια ακόμη ένταση". Είναι το σημάδι ότι φτάσαμε στον πάτο. Και αρχίσαμε να σκάβουμε.

Το ελληνικό μπάσκετ δεν αξίζει τέτοιο τέλος. Του αξίζει κάθαρση. Μια δραστική, οδυνηρή αλλά αναγκαία απόφαση: Διακοπή του πρωταθλήματος. Τώρα.

Γιατί ο ανταγωνισμός που βλέπουμε δεν είναι αθλητικός. Είναι αρρωστημένος. Τοξικός. Είναι το είδωλο του κακού μας εαυτού. Είναι μια κόντρα που δεν χτίζει, αλλά γκρεμίζει. Που δεν εμπνέει, αλλά εξευτελίζει.

Και μην πείτε ότι δεν γίνεται. Ότι είναι αργά. Όταν το σπίτι σου καίγεται, δεν ρωτάς αν είναι μέρα ή νύχτα. Το σβήνεις. Τώρα. Ή το αφήνεις να γίνει στάχτη.

Αχ το μπάσκετ του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φάνη, του Διαμαντίδη, του Σπανούλη. Ένα άθλημα που σε έκανε να στέκεσαι προσοχή, να κλαις από περηφάνια, να το κουβαλάς στην ψυχή σου σαν φυλαχτό. Και τώρα; Τώρα κρατάμε αποκαΐδια.

Για την επόμενη γενιά. Για τη χαμένη αξιοπρέπεια. Για να σώσουμε ό,τι απέμεινε. Σταματήστε το. Όχι τώρα. ΤΩΡΑ!